Είναι από τις ιστορίες που βλέπεις να πετάγονται μπροστά σου σαν ηλιαχτίδα σε όλα αυτά που βλέπουμε και ζούμε καθημερινά. Είναι οι ιστορίες πραγματικών μαχητών της ζωής που όσα εμπόδια και να βρήκαν μπροστά τους, πάλεψαν με όλες τους τις δυνάμεις για να πετύχουν τα όνειρα τους. Είναι αυτή η άλλη νέα γενιά που τους βόλεψαν αλλά έχτισαν λιθαράκι λιθαράκι τη ζωή τους με μοναδικό τους όπλο, την προσωπικότητα τους.
Αυτή είναι η ιστορία, μάθημα ζωής τους συμπολίτη μας Χρίστου Φελλά, απόφοιτος του εσπερινού λυκείου Λάρνακας.
ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟΦΟΙΤΩΝ: Χρίστος Φελλάς, Τάξη του 2011
Ονομάζομαι Χρίστος Φελλάς. Είμαι τριανταέξι ετών και αποφοίτησα από το Εσπερινό Γυμνάσιο – Λύκειο Λάρνακας, το 2011.
Όλα άρχισαν το 2000… Κάποια προσωπικά θέματα που βίωνα εκείνη την περίοδο, ίσως και η ανωριμότητα της ηλικίας των δεκαπέντε ετών, με οδηγούσαν πολλές φορές στο να κάνω κοπάνα από το σχολείο. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα το να παραμείνω στάσιμος στη Β’ τάξη Γυμνασίου, δύο φορές.
Το 2001 σε ηλικία δεκαέξι ετών, άρχισα να εργάζομαι σε διάφορες δουλειές και κάθε δύο-τρεις μήνες, άλλαζα επάγγελμα. Εργάστηκα ως πελεκάνος, ως κτίστης (με τον πατέρα μου), ως χρυσοχόος (με τον θείο μου) και ως ηλεκτρολόγος σπιτιών μέχρι το 2003.Τότε, είχα κληθεί να υπηρετήσω στην Εθνική Φρουρά.
Το 2003, όταν πήγα στρατό, άκουσα για τα Εσπερινό σχολεία. Πήρα, λοιπόν, την απόφαση να εγγραφώ.
Ξεκίνησα τη Γ’ τάξη Γυμνασίου στο Εσπερινό Γυμνάσιο – Λύκειο Λάρνακας. Εκείνη η αίσθηση της επιστροφής στα θρανία, αλλά και η γνώση που λάμβανα, με έκαναν να αγαπήσω τα γράμματα και να θέλω να σπουδάσω. Το ότι όμως, υπηρετούσα παράλληλα και στην Εθνική Φρουρά, δεν μου έδινε τη δυνατότητα να παρακολουθώ καθημερινά όλα μου τα μαθήματα, με αποτέλεσμα, πάλι, τη στασιμότητα.
Όταν ολοκλήρωσα τη στρατιωτική μου θητεία, επέστρεψα στο μεροκάματο και εργαζόμουν ως πωλητής. Τα Σαββατοκύριακα εργαζόμουν και σε δεύτερη δουλειά. Ο ένας από τους εργοδότες μου, παρατήρησε ότι είχα ικανότητα στις μαθηματικές πράξεις, χωρίς υπολογιστική μηχανή και γνωρίζοντας ότι δεν είχα τελειώσει το σχολείο με παρότρυνε να εγγραφώ ξανά στο νυχτερινό σχολείο. Ευτυχώς, μετά από τη δική του παρότρυνση, το έπραξα!
Επέστρεψα στα θρανία, για τρίτη φορά, σε ηλικία είκοσι ετών, γύρω στο 2006. Μπήκα στον Εμπορικό κλάδο του Εσπερινού Γυμνασίου – Λυκείου Λάρνακας. Φαίνεται πως εκείνη, ήταν για εμένα, τελικά, η σωστή στιγμή! Άριστος μαθητής και με όνειρο να γίνω οδοντίατρος…Το 2010, έχασα τον πατέρα μου και αυτό μου άλλαξε τις βλέψεις μου για σπουδές στο εξωτερικό. Αναζήτησα, λοιπόν, να σπουδάσω σε έναν κλάδο που θα προσφερόταν στην Κύπρο. Αποφάσισα να σπουδάσω δικηγόρος, στο Πανεπιστήμιο Κύπρου. Έπρεπε όμως να προετοιμαστώ κατάλληλα αφού θα έπρεπε παρακαθίσω στις Παγκύπριες εξετάσεις.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά, ότι την περίοδο των εξετάσεων, το αυτοκίνητο της δουλειάς μου, ήταν γεμάτο με βιβλία. Ξέκλεβα στιγμές για να διαβάζω και να μελετάω, όποτε μου δινόταν η ευκαιρία.
Το 2011 πήρα το Απολυτήριου Λυκείου, από το Εσπερινό Γυμνάσιο – Λύκειο Λάρνακας και εξασφάλισα θέση στο Τμήμα Νομικής του Πανεπιστημίου Κύπρου. Τα μαθήματα ήταν πολύ δύσκολα και στην αρχή δυσκολεύτηκα. Παράλληλα δυσκολευόμουν οικονομικά, γιατί είχα σταματήσει να εργάζομαι, για να μπορώ να παρακολουθώ τα μαθήματά μου. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι κάποιες στιγμές δεν είχα καν τα χρήματα για να αγοράσω ένα μπουκάλι νερό, ενώ ήμουν στο Πανεπιστήμιο από το πρωί μέχρι το βράδυ. Ήμουν, όμως, αποφασισμένος να μην τα παρατήσω! Ολοκλήρωσα τις σπουδές μου το 2015 και βγήκα στον αγώνα της εξεύρεσης εργασίας. Στην αρχή εργαζόμουν σε διάφορα Δικηγορικά γραφεία με πολύ χαμηλό μισθό. Κάποια στιγμή, κάποιος μου είπε: «εσύ, γιος κτίστη, γιατί έγινες δικηγόρος;» …Όλα αυτά και άλλα τόσα, με είχαν πεισμώσει και από το 2018 μέχρι και σήμερα διατηρώ δικό μου δικηγορικό γραφείο στη Λάρνακα και εργάζομαι και ως Ποινικός Ανακριτής. Μέχρι πρόσφατα, παρείχα και νομικές υπηρεσίες στο κράτος, με σύμβαση.
Εγώ είμαι άλλο ένα παράδειγμα ανάμεσα σε τόσα πολλά! Η συμβουλή μου είναι να ακολουθεί κάποιος τα όνειρά του και να μην αφήνει κανένα να τα ποδοπατήσει! Μπορεί ο δρόμος να μην είναι στρωμένος με ροδοπέταλα αλλά ποτέ δεν βγαίνει κανείς, χαμένος!
Ευχαριστώ που ακούσατε και τη δική μου ιστορία.