Δυστυχώς Εδώ.
Χθές δύο συμπολίτες μοιράστηκαν διαδικτυακά την απόγνωση τους για την οικονομική κατάσταση όπως αυτή εξελίσσεται με την υφιστάμενη συγκυρία και τα μέτρα κατά της πανδημίας. Κατέληγαν στις αναρτήσεις τους ως λύση την αυτοκτονία.
Δεν θα μπώ σε συζήτηση για τα μέτρα, την ανάγκη τους, τους στόχους κτλ (δεν ειναι ούτε ο σκοπός της ανάρτησης).
Τα πιο πάνω ζητούν άμεσα λύσεις. Δεν έχω δει κυβερνητικές υπηρεσίες να μελετήσουν τον αντίκτυπο των μέτρων τόσο οικονομικα όσο και κοινωνικά στην ψυχολογία όλων, ως σύνολο αλλά και ως άτομα. Ο ισχυρός κοινωνικός ιστός της κοινωνίας, οι διαπροσωπικές σχέσεις, οι οικογενειακοί δεσμοί και όλα όσα κρατούσαν δομημένη την κοινωνία, την οικογένεια, την παρέα σμπαραλίαζονται καθημερινά με αλυσιδωτές συνέπειες τις οποίες κανένας (αν κάνω λάθος απολογουμαι) δεν αφουγκράστηκε. Η “παραδοσιακη” μερίδα των ανθρώπων με ανάγκη ψυχολογικής στήριξης έχει μεγαλώσει επικίνδυνα. Η απομόνωση και η αποξένωση είναι ουσιαστική παράμετρος των μέτρων και κανένας δεν αντιλαμβάνεται το μέγεθος της ή ακόμα και το που μπορεί να οδηγήσει.
Η κυβέρνηση μοιάζει απασχολημένη να σταματήσει την πανδημια την ίδια ώρα που ένας άλλος ενδεχόμενα και ισάξιος εχθρός κάνει την εμφάνιση του τρομακτικά.
Για μεγάλη μερίδα όλων μας, η συσχέτιση με μέλη της οικογένειας ή φίλους, η συζήτηση και η αλληλοστήριξη ήταν και παραμένουν η ακρογωνιαια λίθος της ζωής μας.
Η διαχείριση της ψυχικής υγείας και ψυχολογικής στήριξης αφήνεται εξ ολοκλήρου σε κοινωνικά σύνολα τα οποία και λόγω των δεδομένων αλλά και του όγκου των περιπτώσεων δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν.
Δεν μπορεί η στήριξη μιας κοινωνίας να αφήνεται σε σελίδες Facebook όσο καλό και αν κάνουν. Χρειαζόμαστε δομές άμεσης αντίδρασης. Το καμπανάκι ήχει δυνατά ας μην χρειαστούμε αίμα για άλλη μια φορά για να ξυπνήσουμε.
Κανείς δεν είναι μόνος.
Η αλληλεγγύη είμαστε εμείς.