Γράφει ο Αλέξανδρος Ηλία
Το ημερολόγιο έγραφε 16/03/2020 ημέρα Κυριακή, όταν ο ΠτΔ στο δεύτερο του διάγγελμα ανακοίνωνε τα πρώτα μέτρα κατα του κορωνοϊού. Ξαφνικά, η ζωή όλων μας άλλαξε και οι λέξεις καραντίνα, κορωνοϊός, επιδόματα, δουλειά απ’ το σπίτι, εκπαίδευση εξ αποστάσεως, sms στο 8998 κ.α ήρθαν να γίνουν ένα με την καθημερινότητα μας.
Οι δρόμοι άδειασαν, οι επιχειρήσεις έκλεισαν και οι πόλεις πλέον έμοιαζαν με νεκροταφεία. Ηρεμία παντού, άδειοι οι δρόμοι και μια νέα ζωή που έμοιαζε με σενάριο επιστημονικής φαντασίας, ήρθε να μας θυμίσει ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο σε αυτήν τη ζωή…ακόμη και το δικαίωμα της ελεύθερης διακίνησης.
Σε ‘κεινο λοιπόν το διάγγελμα, μέσα σε όλα ο ΠτΔ ανακοίνωνε και το κλείσιμο των δημόσιων και ιδιωτικών σχολείων όλων των βαθμίδων. Η ζωή και η καθημερινότητα χιλιάδων ανθρώπων που αποτελούν το εκπαιδευτικό σύστημα, είχε πλέον εισέλθει σε μια νέα πραγματικότητα. Μαθητές και εκπαιδευτικοί πλεόν βίωναν την εκπαίδευση εξ αποστάσεως με όλους να προσπαθούν να εγκλιματιστούν με τα νέα δεδομένα.
Οι μικροί αφανείς ήρωες του lockdown
Σε αυτό το άρθρο όμως θα σταθώ σε μια ομάδα παιδιών που μπορεί να μην κλήθηκαν να σώσουν ζωές όπως οι επαγγελματίες υγείας, όμως έδωσαν με το δικό τους αγώνα κατα του κορωνοϊού. Είναι τα παιδάκια μεταξύ 3-6 ετών δηλαδή τα νήπια. Όχι φυσικά πως τα υπόλοιπα παιδιά δεν το βίωσαν, αλλά αυτές οι ηλικίες έιχαν τις ιδαιτερότητες τους για διάφορους λόγους.
Αυτά τα παιδιά ξαφνικά βρέθηκαν από τη μια μέρα στην άλλη στο σπίτι, μακρία από τη χαρά του σχολικού ανέμελου παιχνιδιού. Βρέθηκαν ξαφνικά να βίωνουν μια διαφορετική καθημερινότητα δυσκολεύοντας να αντιληφθούν τις έννοιες, ”κορωνοϊός” , ”μένουμε σπίτι”, ”καραντίνα” κ.α.
Είναι τα παιδιά που για μέρες είχαν την απορία, γιατί να μην μπορούν να δουν τους φίλους τους, τα ξαδέλφια τους, τους παππούδες και τις γιαγιάδες που από τη μια μέρα στην άλλη τους είπαν πως δεν μπορούν να τους δουν ή να τους αγγίξουν. Είναι τα παιδιά που δυσκολεύονταν να κατανοήσουν γιατί να μην μπορούν να πάνε στο πάρκο και τόσες άλλες συνήθειες που ξαφνικά χαθηκαν.
Είναι τα παιδιά που έχασαν κάθε επαφή με το σχολικό περιβάλλον καθώς εκεί δεν υπήρχε η υποχρεωτική διδασκαλία.
Δυο μήνες καραντίνας, κλεισμένα στο σπίτι, μακρία από την ανέμελη καθημερινότητα τους, αυτοί οι μικροί ήρωες μας έκαναν να τους αγαπήσουμε ακόμη περισσότερο, καθώς κλήθηκαν να διαχειριστούν συναισθήματα και να μάθουν όρους που υπερβαίνουν το αθώο της ηλικίας τους και τα κατάφεραν. Το καθένα με το δικό του διαφορετικό τρόπο και ακόμη συνεχίζουν, καθώς τα νηπιαγωγεία τους είναι ακόμη κλειστά και για αυτά η επιστροφή στην κανονικότητα ακόμη να έρθει.
Είναι οι μικροί αφανείς ήρωες που με όπλο την αγνότητα τους μετατράπηκαν σε έφηβοι κατανοώντας πλήρως γιατί δεν πρέπει να δουν τη γιαγιά, τον παππού και να αποδεχτούν όλα τα μέτρα που τους επηρέαζαν.
Σ’ αυτούς λοιπόν τους μκρούς μαχητές οφειλούμε να δώσουμε το δικό τους χειροκρότημα και τώρα που το επιτρέπουν οι συνθήκες δώστε τους πίσω ότι στερήθηκαν, το αξίζουν.