Πηγή: ant1.com.cy / Χριστιάνα Διονυσίου
«Αν μου ζητούσαν να ζωγραφίσω την κόλαση, θα ζωγράφιζα τη ζωή μου». Διαβάζοντας την ιστορία που ακολουθεί, καταλαβαίνεις πως όση υπομονή και θάρρος έχει ένας γονιός, κάποια στιγμή εξαντλείται…
Όλες αυτές τις μέρες της καραντίνας…
Περισσότερη υπομονή και θάρρος χρειάζονται οι γονείς των παιδιών με αυτισμό αλλά και με νοητική υστέρηση. Όλοι γνωρίζουμε ότι αυτά τα παιδιά δυσκολεύονται να αντιληφθούν και να κατανοήσουν την κατάσταση που βιώνουμε όλοι εν καιρώ πανδημίας.
Σίγουρα, θα πρέπει να δείξουν μεγαλύτερο θάρρος τις δύσκολες αυτές ημέρες από όσο συνήθως και να οπλισθούν με την υπομονή η οποία θα τους επιτρέψει να αντεπεξέλθουν στις πολλαπλές πηγές πίεσης, που δεν είναι μόνο εξωτερικές, αλλά και εσωτερικές. Μόνο έτσι θα είναι σε θέση να επιστρέψουν αλώβητοι στην όποια κανονικότητα είχε επέλθει με τα χρόνια στην καθημερινή και οικογενειακή τους ζωή. Δεν είναι όμως τόσο εύκολο…
Διαβάζοντας την ιστορία που ακολουθεί, καταλαβαίνεις πως όση υπομονή και θάρρος έχει ένας γονιός, κάποια στιγμή εξαντλείται…
Η κυρία Σαββούλα Αντωνίου αναφέρει στο ant1.com.cy:
«Είμαι από τη Λάρνακα και έχω 4 παιδιά. Παντρεύτηκα το 1981 και χώρισα το 2004. Τα παιδιά μου μεγάλωσαν και ακολούθησαν τον δρόμο τους εκτός από τον μικρό μου, τον Σπύρο μου, που ζει μαζί μου. Γεννήθηκε με νοητική υστέρηση και σήμερα είναι 22 ετών.
Η ζωή μας προ κορωνοϊου ήταν δύσκολη αλλά είχαμε συνηθίσει και ο Σπύρος μου ήταν καλά.
Τα τελευταία 19 χρόνια εργάζομαι ως σχολική τροχονόμος και όλες τις υπόλοιπες ώρες μου τις περνούσα με το γιο μου. Τρέχαμε πέρα από γιατρούς, σε λογοθεραπείες, εργοθεραπείες, γυμναστική κ.α. Πήγαινε σε ένα Κέντρο Διαμονής και Απασχόλησης Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες αν και πάντα ήθελα να πηγαίνει σε ένα ειδικό σχολείο ώστε να έχει περισσότερη βοήθεια.
Σήμερα, σε καιρό καραντίνας…
Η ζωή μας έχει γίνει μια κόλαση. Ο Σπύρος δεν αντέχει και ξεσπά πολύ άγρια. Είναι συνέχεια αναστατωμένος επειδή θέλει να βγαίνει έξω και δεν μπορεί. Αυξήθηκαν οι ψυχαναγκασμοί του και τα ηρεμιστικά που του πρόσθεσε η γιατρός δεν τον ηρεμίζουν καθόλου. Στο γυμναστήριο εκτονωνόταν και ήταν καλά αλλά αφότου έκλεισε, η κατάσταση του έγινε χειρότερη. Βαρέθηκε τα ηλεκτρονικά παιχνίδια και το μόνο που κάνει είναι να τρώει, να νευριάζει και να σπάει ότι βρεθεί μπροστά του…
Έσπασε 2 τηλεοράσεις, τα κινητά μας, το tablet του, τα γυαλιά της βιτρίνας, ακόμα και τα ποτήρια του φραπέ. Κοιμάται στις 9 το βράδυ και ξυπνά στις 6 το πρωί. Και τότε αρχίζει η κόλαση…
Επίσης, όταν δει κάτι το θέλει και επιμένει μέχρι να το πάρουμε. Πρόσφατα είδε ένα ρολόι που ήταν 90 ευρώ. Του εξήγησα πως δεν έχω τόσα χρήματα και πως με αυτά τα λεφτά καλύτερα θα ήταν να αγοράσουμε τρόφιμα. Εκείνος θύμωσε πολύ και άρχισε να με χτυπάει. Αν αντισταθώ και του θυμώσω, αγριεύει περισσότερο και τότε όλα γίνονται χειρότερα.
Ζήτησα παντού βοήθεια αλλά δυστυχώς…
Ο πόνος οργώνει βαθιά τη ψυχή μου…
Κλαίω και δεν ξέρω τι να κάνω. Δεν λυπάμαι τον εαυτό μου αλλά το παιδί μου. Όλη αυτή η αδιαφορία… ο αποκλεισμός… καίει τα σωθικά μου.
Δεν ζητώ παράλογα πράγματα, ζητώ βοήθεια ώστε ο γιος μου να είναι καλά αλλά και όλα τα παιδιά που όλες αυτές τις μέρες υποφέρουν και βασανίζονται κλεισμένα στο σπίτι.
Κάνεις δεν δίνει σημασία σε αυτά τα παιδιά και μάλιστα αυτή τη περίοδο. Ευχαριστώ τα παιδιά μου που είναι δίπλα μου και με στηρίζουν αλλιώς δεν ξέρω αν θα άντεχα…
Δεν θέλω ο γιός μου να πάει ούτε ψυχιατρείο αλλά ούτε σε κάποιο ίδρυμα που δεν θα είναι ευτυχισμένος. Θέλω να είναι καλά το παιδί μου, να είναι ευτυχισμένο και ήρεμο σε κάποιο ειδικό σχολείο που δυστυχώς δεν υπάρχει στην Λάρνακα. Προσεύχομαι κάθε μέρα στο Θεό να γίνει επιτέλους ένα και στην πόλη μας.
Δύναμη και υπομονή…
Να δίνει ο Θεός σε όλους τους γονείς που βιώνουν παρόμοιες καταστάσεις. Ο Σταυρός είναι πάρα πολύ βαρύς και μόνο ο Θεός μπορεί να μας δώσει τη δύναμη που χρειαζόμαστε».
