Διαβάζοντας ειδήσεις απόψε, το μάτι μου έπεσε στο εξής «Πρώτα ο άνθρωπος, μετά οι νοσηλευτές, μετά το ιατρικό προσωπικό και μετά οι υπόλοιποι…» Δεν ξέρω γιατί το διάβαζα ξανά και ξανά, ελπίζοντας πως θα άλλαζε με κάποιο μαγικό τρόπο η σειρά προτεραιότητας. «Πρώτα ο άνθρωπος, μετά οι νοσηλευτές…». Αναρωτήθηκα. Μα αφού οι νοσηλευτές είναι πρώτα άνθρωποι. Το ξαναδιάβασα. Η σειρά παρέμεινε ίδια.Ενοχλήθηκα. Το διάβασα για τελευταία φορά. Ίδια σειρά. Αν δεν είναι πρώτα οι νοσηλευτές, οι ανθρώποι πώς θα ζήσουν; Προβληματίστηκα.
Η σκέψη μου ταξίδεψε μέχρι τα κρατικά νοσηλευτήρια, που αυτές τις δύσκολες ώρες δοκιμάζονται υπό ακραίες συνθήκες και μάλιστα, χωρίς επαρκή υλικοτεχνικό εξοπλισμό. Ένας φόβος με κυριάρχησε. Αν αυτοί δεν έχουν τα κατάλληλα εφόδια ώστε να εργάζονται με ασφάλεια, τότε εμάς ποιος θα μας προστατέψει; Ποιος θα φροντίσει να γυρίσουμε στα σπίτια μας, στις οικογένειες μας αν νοσήσουμε; Η σκέψη και μόνο μου φάνηκε τρομακτική!
Σκέφτηκα πόσες δυσκολίες κρύβει το επάγγελμα τους. Έρχονται καθημερινά αντιμέτωποι με τον κίνδυνο, με το φόβο της μετάδοσης μιας ασθένειας στους ίδιους τους εαυτούς τους, με τον ίδιο το θάνατο. Και υπό αυτές τις περιστάσεις, φροντίζουν με στοργή τους ασθενείς στοχεύοντας στην ανάρρωση τους. Για να γίνει κάποιος νοσηλευτής, θα πρέπει να αγαπά τους ανθρώπους και να επιθυμεί πραγματικά να βοηθά τους άλλους. Να μπορεί να αντιμετωπίσει το άγχος, αλλά και να προσαρμόζεται να κάνει την ίδια ποιοτική δουλειά, ακόμα κι όταν δεν του το επιτρέπουν οι καταστάσεις. Δεν υπάρχουν περιθώρια για λάθη. Νοσηλευτική είναι η συμφιλίωση της τεχνολογίας και της ανθρωπιάς. Κανένα μηχάνημα και κανένας αναπνευστήρας δεν θα μπορέσει ποτέ να αντικαταστήσει τη στοργή και την φροντίδα του νοσηλευτικού προσωπικού.
Στη Κύπρο μας, αλλά και σε ολόκληρο το κόσμο, αυτή τη περίοδο ο πολύπλοκος ρόλος του νοσηλευτή γίνεται ολοένα και πιο απαιτητικός, δεδομένης της εξάπλωσης ενός θανατηφόρου ιού. Για όλη την προσπάθεια που καταβάλλει ένας νοσηλευτής, η ηθική ανταμοιβή του είναι να βλέπει τους ασθενείς να ανακτούν τις δυνάμεις τους, να αποδεσμεύονται από τη τεχνολογική υποστήριξη που τους παρέχεται καθ’ όλη τη διάρκεια της νοσηλείας τους και να μπορούν να επιβιώσουν μόνοι τους. Να μπορούν να επιστρέψουν στους γονείς τους, στα παιδιά τους, στους φίλους τους, στη δουλειά τους, στη ρουτίνα τους, στη ζωή τους.
Τις ώρες τούτες που ολόκληρη η ανθρωπότητα δοκιμάζεται, ας αγκαλιάσουμε με τη σκέψη μας όλο το νοσηλευτικό προσωπικό και ας αναλογιστούμε τους κινδύνους που διατρέχουν για να μας φροντίσουν. Θερμή παράκληση προς όλους τους αρμόδιους να τους παρέχουν ότι χρειάζονται, ώστε να μπορούν να διεκπαιρεώσουν το καθήκον τους με ασφάλεια. Ας ευχαριστήσουμε γεμάτοι ευγνωμοσύνη όσους στέκονται εκεί, στην πρώτη γραμμή για όλους εμάς, ρισκάροντας την υγεία και την ζωή τους. Κι ας μην ξεχνάμε: «Γεννιόμαστε και πεθαίνουμε με ένα νοσηλευτή δίπλα μας».
Κουράγιο και υπομονή!
Σας ευχαριστούμε!
Φουσκουλή Μαρία
Η ιστοσελίδα μας με το παρών άρθρο εκφράζει το σεβασμό και στέλνει τη συμπαράσταση μας σε όλο ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό τόσο του Γενικού Νοσοκομείου Λάρνακας όσο και σε όλα τα νοσηλευτήρια (κρατικά – ιδιωτικά)