Η περιφέρεια της Λομβαρδίας με πρωτεύουσα την πόλη της βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα της νέας αυτής πανδημίας, σε ευρωπαϊκό επίπεδο
Τη νύχτα που ο ιός χτύπησε την πόρτα της Ιταλίας, η Ελενα ντελ’ Ορο ονειρεύτηκε ότι της έμεναν λίγες μέρες ζωής. «Κανείς μας δεν είχε ποτέ φανταστεί ότι θα γινόμασταν οι Κινέζοι της Ευρώπης», λέει. Τα νοσοκομεία έχουν σχεδόν κορεστεί και σε κάποιες περιοχές οι νοσοκόμες κατασκευάζουν μάσκες ακόμη και από κλινοσκεπάσματα.
Η ίδια είναι κάτοικος Μιλάνου. Η περιφέρεια της Λομβαρδίας με πρωτεύουσα την πόλη της βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα της νέας αυτής πανδημίας, σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Ωστόσο, οι εικόνες και οι σκέψεις που μεταφέρουν στην «Κ» και οι κάτοικοι άλλων περιοχών στα κεντρικά και νότια της χώρας δεν απέχουν πολύ. Ολοι μοιράζονται τα ίδια συναισθήματα. Την αγωνία, τον φόβο, την αβεβαιότητα για το αύριο και την ανησυχία για το πότε η χώρα θα επιστρέψει σε κανονικούς ρυθμούς.
Ρομπέρτο Μαρότα, Επιχειρηματίας, Νάπολη
Χωρίς μάσκα νιώθεις ανοχύρωτος
Η πόλη είναι έρημη, τα μαγαζιά κλειστά, ακούς τον ήχο των βημάτων σου όταν περπατάς. Αν διασταυρωθείς με κάποιον στον δρόμο, κρατάς μια απόσταση, αν συναντήσεις ένα φίλο κάνεις ένα βήμα πίσω. Εδώ και περίπου μία εβδομάδα όλοι φορούν τη μάσκα. Αν δεν τη φοράς αισθάνεσαι γυμνός, ανοχύρωτος… Κάθε μέρα περιμένουμε να πάει έξι το απόγευμα για να ενημερωθούμε από την πολιτική προστασία για τους νέους αριθμούς. Πόσοι επιπλέον μολυσμένοι; Πόσοι στη μονάδα εντατικής θεραπείας, πόσοι νεκροί;
Δεν θεωρώ ότι η κυβέρνηση έχει κάνει κάποιο λάθος στη διαχείριση της κατάστασης. Ας μην ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε στο μέσον μιας πανδημίας, ίσως της πιο σοβαρής που έχει καταγραφεί τον τελευταίο αιώνα. Θα μας πάρει πολύ καιρό να συνειδητοποιήσουμε τι έχει συμβεί. Στο μεταξύ, θα είναι σαν να ζούμε σε μια τρομακτική ταινία επιστημονικής φαντασίας.
Ελενα ντελ’ Ορο, Ψυχίατρος, Μιλάνο
Οι ρατσιστές δεν έχαναν ευκαιρία
Ολα άρχισαν το Σάββατο στις 22 Φεβρουαρίου. Ημασταν στο εξοχικό μας, σε κοντινή απόσταση από το Μιλάνο, απολαμβάνοντας τον ερχομό της άνοιξης. Εδώ και μήνες είχα σταματήσει να διαβάζω τις ειδήσεις, καθώς πολλά θέματα της επικαιρότητας και προσωπικότητες της ιταλικής πολιτικής σκηνής μού προκαλούσαν δυσφορία. Παρακολουθούσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης την επιδημία στην Κίνα. Κυκλοφορούσαν παντού βίντεο από αγορές με άγρια ζώα και εικόνες αποκάλυψης από μια πόλη σε καραντίνα και μας φαινόταν κάτι πολύ μακρινό, όπως ένας σεισμός ή ένα τσουνάμι που πλήττει την άλλη άκρη του κόσμου. Αισθανόμασταν ελεύθεροι να αστειευόμαστε και να σχολιάζουμε με αλαζονεία και κυνισμό. Οι ρατσιστές δεν έχαναν ευκαιρία να πουν ότι οι Κινέζοι είναι βρώμικοι… Κανείς δεν είχε ποτέ φανταστεί ότι στο τέλος οι Κινέζοι θα γινόμασταν εμείς.
Εκείνο το Σάββατο, λοιπόν, οι ιστοσελίδες «τρελάθηκαν» και σε όλη την Ιταλία διαδόθηκε η είδηση ότι ένας 38χρονος, αθλητικός τύπος και διευθυντής πολυεθνικής εταιρείας, είχε διαγνωστεί με κορωνοϊό και ήταν σε κρίσιμη κατάσταση. Ο ιός είχε φτάσει στο σπίτι μας και είχε πλήξει έναν Ιταλό νέο και υγιή. Από ώρα σε ώρα ο λογαριασμός ανέβαινε και η κωμόπολη Κοντόνιο, στην επαρχία του Λόντι, γινόταν διάσημη σε ολόκληρη την Ιταλία.
Τη νύχτα ονειρεύτηκα ότι μου απέμεναν λίγες μέρες ζωής. Οι εφημερίδες δημοσίευαν το ένα άρθρο μετά το άλλο και όλοι γίνονταν ειδικοί στον κορωνοϊό, ενώ οι πραγματικοί επιδημιολόγοι ήταν λιγοστοί και κανείς δεν παρείχε σωστή πληροφόρηση. Στο μεταξύ, το Κοντόνιο ετίθετο σε καραντίνα και ο λεγόμενος «ασθενής μηδέν» δεν μπορούσε να εντοπιστεί και ούτε εντοπίστηκε ποτέ.
Σήμερα, τα νοσοκομεία μας έχουν σχεδόν κορεστεί, διαρκώς προστίθενται κρεβάτια και μονάδες εντατικής θεραπείας για τους ασθενείς του νέου κορωνοϊού, αλλά το προσωπικό είναι λιγοστό και τα νοσοκομεία έχουν διακόψει όλες τις προγραμματισμένες δραστηριότητες με εξαίρεση τις καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης. Περιμένουμε με κομμένη την ανάσα να μας πουν από μέρα σε μέρα ότι όποιος αρρωστήσει βαριά από δω και στο εξής θα μείνει χωρίς αναπνευστήρα. Οι πιο ανεπτυγμένες περιοχές της Ιταλίας έχουν παραλύσει και πολλαπλασιάζονται οι ανακοινώσεις των γιατρών για επικείμενη κατάρρευση του συστήματος υγείας. Κι αν αυτό συμβαίνει στις περιοχές με την καλύτερη ιατρική περίθαλψη στην Ιταλία, φαντάζεστε τι ισχύει σε άλλες περιοχές, όπου τα μέσα είναι τόσο λιγοστά που οι νοσοκόμες κατασκευάζουν μάσκες από κλινοσκεπάσματα.
Οσο για το μέλλον, δεν έχω ιδέα τι θα συμβεί. Η πόλη έχει ερημώσει και ακούς διαρκώς τις σειρήνες από τα ασθενοφόρα. Λένε ότι το προσωπικό στα νοσοκομεία θα πρέπει να επιλέξει ποιους θα σώσει, ακριβώς όπως στον πόλεμο, και φοβόμαστε. Ξέρουμε ότι όλο αυτό θα διαρκέσει μήνες και έπειτα θα πρέπει να μαζέψουμε τα ερείπια…
Εμίλιε ντα Πιεδάδε, Οικονομολόγος, Ρώμη
Η κατάσταση είναι εύθραυστη
Τα εστιατόρια και τα μπαρ είναι κλειστά. Τα σχολεία και τα νηπιαγωγεία επίσης και πολλοί άνθρωποι εργάζονται από το σπίτι. Οι δρόμοι είναι πολύ ήσυχοι. Ελάχιστοι κυκλοφορούν έξω. Η κυβέρνηση συστήνει σε όλους να μείνουν στο σπίτι όσο το δυνατόν περισσότερο. Συνεπώς, οι πολίτες φοβούνται να βγουν έξω.
Τα κλίμα είναι πολύ περίεργο, γιατί όλοι πρέπει να κρατούν απόσταση ενός μέτρου μεταξύ τους. Η κατάσταση στην Ιταλία είναι εύθραυστη διότι είμαστε η πρώτη χώρα στην Ευρώπη που χτυπήθηκε σκληρά από τον ιό. Κανείς δεν ήταν προετοιμασμένος και δεν το περίμενε. Θεωρώ όμως ότι η κυβέρνηση αντέδρασε σωστά, σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες οι κυβερνήσεις υποβαθμίζουν την κατάσταση και δεν λαμβάνουν μέτρα.
Φιλίπο Μπαρμπάρα, Δικηγόρος, Ρώμη
Αισθάνομαι σαν φυλακισμένος
Ως δικηγόρος πηγαίνω καθημερινά στο γραφείο, αν και οι συνάδελφοί μου έχουν σταματήσει να έρχονται. Επικοινωνώ μόνο τηλεφωνικά με τους πελάτες και τους συναδέλφους, αλλά την προηγούμενη εβδομάδα, που έπρεπε να συναντήσω προσωπικά έναν πελάτη για επείγουσα υπόθεση, διατηρήσαμε απόσταση μεγαλύτερη του ενός μέτρου και όταν έφυγε απολυμάναμε τα πάντα.
Οι επιπτώσεις στη δουλειά μου είναι μεγάλες, καθώς τα δικαστήρια έχουν κλείσει. Πιστεύω ότι οι οικονομικές ζημίες θα είναι ανυπολόγιστες, το μόνο που με παρηγορεί είναι ότι πιθανότατα το πρόβλημα δεν θα είναι μόνο σε εθνικό, αλλά σε παγκόσμιο επίπεδο. Μερικές φορές φοβάμαι ότι η κατάσταση μπορεί να εκφυλιστεί περαιτέρω και αυτή τη στιγμή δεν βλέπω το φως στο βάθος του τούνελ.
Δυστυχώς, όταν ήρθε ο ιός σε εμάς, νομίζαμε ότι ήταν ένα πρόβλημα που αφορά μόνο ορισμένα τμήματα της επικράτειας και, επομένως, τα περιοριστικά μέτρα ήρθαν σταδιακά. Στη συνέχεια καταλάβαμε ότι το θέμα δεν σηκώνει αστεία. Στη Λομβαρδία, οι αριθμοί αντιστοιχούν σε αυτούς μιας εμπόλεμης ζώνης.
Αλλες χώρες όπως η Ισπανία και η Γαλλία μόλις τώρα αντιλαμβάνονται τη σοβαρότητα της κατάστασης. Αυτό που μου προκαλεί αμηχανία είναι ότι κανείς δεν μαθαίνει από την εμπειρία των άλλων και δεν υιοθετούνται μέτρα μέχρι το πρόβλημα να γίνει σοβαρό.
Σχετικά με την καραντίνα, τα μέτρα είναι πολύ αυστηρά. Αν και απαγορεύεται, κάποιες φορές βγαίνω για τρέξιμο και το Σαββατοκύριακο πηγαίνω μια βόλτα τον γιο μου κάτω από το σπίτι. Πιστεύω ότι θα περάσει πολύς καιρός μέχρι να επανέλθουμε στην προηγούμενη κατάσταση και όλο αυτό με κάνει να αισθάνομαι σαν φυλακισμένος. Πάσχω από κλειστοφοβία, δεν έχω μείνει ποτέ στο σπίτι για περισσότερο από δύο συνεχόμενες ημέρες στη ζωή μου, εκτός κι αν είμαι άρρωστος, οπότε ελπίζω ότι όλα αυτά θα είναι σύντομα μια κακή ανάμνηση.
Μανουέλα Ριόζα, Δημόσια Υπάλληλος, Ρώμη
Αφήνουμε τα ψώνια στην εξώπορτα
Παραμένω στο σπίτι εδώ και μια εβδομάδα καθώς έχω την τύχη να εργάζομαι στον δημόσιο τομέα. Σχολεία και πανεπιστήμια είναι κλειστά από τις 5 Μαρτίου, τα παιδιά βρίσκονται στο σπίτι και βιώνουν αυτή την παύση σαν διακοπές, αν και μόνο διακοπές δεν είναι. Από τότε που η Ιταλία ολόκληρη κηρύχθηκε «κόκκινη ζώνη» οι δρόμοι έχουν ερημώσει. Βγαίνω στο μπαλκόνι και είναι όλα κλειστά, δεν υπάρχει κανένας περαστικός, σπάνια βλέπεις κάποιο αυτοκίνητο.
Εχω να δω έτσι τη Ρώμη από τις ημέρες του Αυγούστου τότε που ήμουν παιδί τη δεκαετία του ’70 και όλοι έπαιρναν τις άδειές τους τον ίδιο μήνα και τα πάντα σταματούσαν. Αλλά δεν είναι το ίδιο. Ιστορικά ξενοδοχεία που δεν είχαν κλείσει ούτε στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο έβαλαν λουκέτο και αυτό είναι εντυπωσιακό.
Από την άλλη πλευρά, μου αρέσει ο τρόπος που έχουμε κινητοποιηθεί σε διάφορους τομείς, όπως η ψηφιακή αλληλεγγύη, η προώθηση της εξ αποστάσεως διδασκαλίας και το γεγονός ότι έχουμε ελεύθερη πρόσβαση σε επιστημονικές πληροφορίες για τον κορωνοϊό. Κι έπειτα τα καλά και τα άσχημα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Από τη μία τα fake news, από την άλλη όμως κινήματα που οργανώνονται σε ελάχιστο χρόνο και το κάλεσμα να βγούμε όλοι μαζί στα παράθυρα και να τραγουδήσουμε τον εθνικό ύμνο.
Ανησυχούμε για τους ηλικιωμένους συγγενείς που πλέον δεν βλέπουμε παρά μόνον σε βιντεοκλήσεις και τους αφήνουμε τα ψώνια στην εξώπορτα. Προβληματιζόμαστε επίσης για τους εργαζομένους χωρίς συμβάσεις και τους μικρούς εμπόρους, καθώς και για το γεγονός ότι δεν βλέπουμε το τέλος σε όλο αυτό.
